-
1 μηρός
μηρός, ὁ, der obere fleischige Theil des Schenkels bei Menschen u. Thieren, vgl. Il. 5, 305, ἰσχίον, ἔνϑα τε μηρὸς ἰσχίῳ ἐνστρέφεται, das Hüftgelenk, wo sich der Schenkel in der Hüfte dreht; φάσγανον ὀξὺ ἐρυσσάμενος παρὰ μηροῦ, das Schwert von der Seite des Schenkels, an dem es herabhängt, ziehen, 1, 190, μιάνϑην αἵματι μηροὶ εὐφυέες, 4, 146, oft bei Angabe der Wunden erwähnt; παχύς, 16, 473; vgl. noch Od. 8, 135 φυήν γε μὲν οὐ κακός ἐστιν, μηρούς τε κνήμας τε, u. μηρὼ πληξάμενος 16, 125; μηρὸν παίσασϑαι Xen. Cyr. 7, 3, 6; Pol. 15, 27, 11; Plut. Fab. 12. – Von Thieren bei Hom. nur in der Vrbdg μηρούς τ' ἐξέταμον, Il. 1, 460, wo es die Schol. auf Knochen deuten, 2, 423 Odyss. 12, 360, sie schnitten beim Opfer die Schenkel aus; vgl. μηρίον u. Soph. Ant. 998, vom Opfer, καταῤῥυεῖς μηροὶ καλυπτῆς ἐξέκειντο πιμελῆς. – Schenkel sind μηροί bei Aesch. frg. 121. 128; so Eur. κατὰ μηρῷ καλύψας, Bacch. 96, öfter, wie μηροῖς γυμνοῖσι, Andr. 599; τὸν μηρὸν ἔδει προβαλέσϑαι τοὺς παῖδας, Ar. Nubb. 960, die Schenkel vor-, ausstrecken, wie τὼ μηρὼ ξυνέχειν, 953; Her. 3, 103 Schenkelmuskel, κάμηλος ἐν τοῖσι ὀπισϑίοισι σκέλεσι ἔχει τέσσερας μηροὺς καὶ γούνατα τέσσερα; μηρῶν καὶ κνημῶν vrbdt Plat. Tim. 74 e; Sp.; τὸν μηρὸν πατάξας Pol. 39, 2, 8, wie τύπτων 15, 27, 11; a. Sp., ὁ μηρὸς πατασσέσϑω Luc. Rhet. praec. 19.
-
2 ἐν-ράπτω
ἐν-ράπτω, einnähen; εἰς τὸν μηρόν D. Sic. 5, 52; τῷ μηρῷ Apolld. 3, 4, 3; im med., Διόνυσον ἐνεῤῥάψατο εἰς τὸν μηρόν, in seine Hüfte, Her. 2, 146; pass., ἐνεῤῥάφη Διὸς μηρῷ Eur. Bacch. 286.
-
3 πλήσσω
πλήσσω, att. - ττω, perf. II. πέπληγα, über dessen Bdtg s. unten, pass. πέπληγμαι, aor. pass. ἐπλή γην, πληγήσεσϑαι, Xen. Cyr. 2, 3, 10, πεπλήξομαι, Eur. Hipp. 894 (in den Zusammensetzungen ἐξεπλάγην, κατεπλάγην, s. d. W.); Hom. hat neben dem aor. I. ἔπληξα u. ἐπληξάμην auch den aor. II. mit der Reduplication πέπληγον, int. πεπληγέμεν u. med. πεπληγόμην, auch ἐπέπληγον, Il. 5, 504; – schlagen, hauen, stoßen, übh. treffen, bes. im Nahkampf, Ggstz von βάλλω, Her. 6, 117; mit dem accus. der Person oder des getroffenen Theiles, σκήπτρῳ δὲ μετάφρενον ήδὲ καὶ ὤμω πλῆξεν, Il. 2, 266; ἕτερον ξίφεϊ πλῆξε, 5, 147; und mit dem doppelten accus., τὸν δ' ἄορι πλῆξ' αὐχένα, 11, 240; pass., Λιὸς πληγέντι κεραυνῷ, 15, 117, u. öfter; vgl. ἐν Ἴδᾳ πλᾶξε κεραυνόν, Pind. N. 10, 71; u. so, mit dem Blitze treffen, Hes. Th. 855, vgl. Sc. 422; Eur. Suppl. 934; das perf. in activer Bdtg, ῥάβδῳ πεπληγυῖα, Od. 10, 238. 319, vgl. Il. 5, 763; αὐτὸν πεπληγὼς πληγῇσιν, 2, 264; πέπληγον δὲ χορὸν ποσίν, von dem Aufschlagen, Stampfen der Füße im Tanze, Od. 8, 264, vgl. 22, 20; auch mit näherer Ortsbestimmung, τὸν κατ' ἄκνηστιν μέσα νῶτα πλῆξα, 10, 161; eigenthüml. κονίσαλον ἐς οὐρανὸν ἐπέπληγον πόδες ἵππων, den Staub schlugen, trieben die Füße der Rosse gen Himmel, Il. 5, 504; vgl. ἵππους ἐς πόλεμον πεπληγέμεν, die Rosse in die Schlacht treiben, 16, 728; med., πλήξασϑαι μηρώ, sich die Hüften schlagen, 16, 125. – Häufig bei den Tragg. im pass. (das activ. Aesch. frg. 257, ἵνα πλήξειεν Eur. I. A. 1579; πατάσσω vertritt die Stelle dieses Activums): πληγεὶς ϑεοῠ μάστιγι, Aesch. Spt. 590; πέπληγμαι καιρίαν πληγήν, ich bin von einem tödtlichen Schlage getroffen, Ag. 1516; auch δαίμονος χολῇ βαρείᾳ δυςτυχῶς πεπληγμένοι, 1645; καὶ ϑεός περ ἱμέρῳ πεπληγμένος, 1176 (vgl. Eur. Med. 556); eigenthümlich χαρακτὴρ πέπληκται τεκτόνων πρὸς ἀρσένων, ist hineingeschlagen, ausgeprägt, Suppl. 280; τῆς ἀνδροφϑόρου πληγέντ' ἐχίδνης ἀγρίῳ χαράγματι, getroffen, gebissen, Soph. Phil. 267; παίσαντές τε καὶ πληγέντες, Ant. 172; φϑινάσιν πληγεῖσα νόσοις, 813; βαρείᾳ συμ φορᾷ πεπλήγμεϑα, Eur. Alc. 406; Ar. u. in Prosa; auch med., πλήξασϑαι τὴν κεφαλήν, sich den Kopf schlagen, als Ausdruck der Trauer, Her. 3, 14; pass. geschlagen, besiegt werden, Her. 5, 120. 8, 130, wie Thuc. ἐν πολλαῖς ταῖς πρὶν μάχαις πεπληγμένοι, 8, 38, vgl. 4, 108; vom Unglück betroffen werden, Her. 1, 41; u. übertr., bestochen werden, 8, 5; ὡςπερεὶ ὑπὸ ἀγαϑοῦ πύκτου πληγείς, Plat. Prot. 339 e; καϑαπερεὶ πληγεῖσα ὑπὸ τῶν νῠν δὴ λόγων, Phil. 22 e; ἑτέρῳ πεπλήξει ῥηματισκίῳ, Theaet. 180 a; πέπληγα hat bei Ar. Av. 1350 activ. Bdtg; bei Xen. An. 5, 9, 5, τέλος δὲ ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον παίει, ὡς πᾶσι δοκεῖν πεπληγέναι τὸν ἄνδρα (wo v. l. πεπληχέναι), ist es auch wohl akt., »er schien den Mann getroffen zu haben«, so daß nicht mit Buttmann πεπλῆχϑαι zu ändern ist; aber bei Sp. intrans., πεπληγότες Plut. Lucull. 31, D. Hal. 6, 25.
-
4 Εἰραφιώτης
Εἰραφιώτης, ὁ, heißt Bacchus; H. h. 26, 2; D. Per. 576; nach den Alten διὰ τὸ ἐῤῥάφϑαι ἐν τῷ μηρῷ τοῠ Διός; vgl. Zeitschrift für Alterthumswissenschaft 3. Jahrg. 10. Heft S. 1055.
-
5 κατα-πρηνής
κατα-πρηνής, ές, nach vorn niedergesenkt; bei Hom. Beiwort von χείρ, die flache, gesenkte Hand, mit der man zum Schlage ansholt, χειρὶ καταπρῃνεῖ ἐλάσας Od. 13, 164, πεπλήγετο μηρὼ χερσὶ καταπρηνέσσι Il. 15, 114. 398, vgl. 16, 792; flach daran, darauf gelegt, Od. 19, 467. – Die dor. Form καταπρανής hat Hesych., so wie Sp. das adv. καταπρανῶς.
-
6 θαλερός
θαλερός ( ϑάλλω), blühend, grünend, übertr. von Menschen, in der Blüthe des Alters stehend, frisch und kräftig, αἰζηοί Il. 3, 26, παράκοιτις ibd. 53, wie ἄκοιτις Hes. Th. 921; Pind. N. 1, 71; γάμος, Hochzeit in voller Jugendblüthe, Od. 6, 66. 20, 74; ἥβης χρόνος Eur. El. 20, νέκυες Suppl. 68; so auch τοκεύς Hes. Th. 138 zu nehmen, wo die Schol. ϑαλεροποιός erkl. Auch von einzelnen Gliedern des Körpers, μηρώ, kräftige Lenden, Il. 15, 113, χαίτη, volles, üppiges Haar, 17, 439; oft sp. D., wie δέμας, πλόκαμοι, πόδες, χερσίν, Ant. Sid. 62 M. Argent. 16 Plat. 14 Archi. 13 (IX, 76. V, 105. IX, 823 Plan. 179); was Plut. pr. irig. 22 mit ἔμπνουν zusammenstellt, Lebenswärme. Ueppig hervorquellend, reichlich, δάκρυ, oft bei Hom., Eur. I. A. 39, wonach γόος, Od. 10, 457, u. ϑαλερώτερον κλαίειν, Theocr. 14, 32, gesagt ist; eben so ἀλοιφή, Od. 8, 476. Aber ϑαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή, Il. 17, 696. 23, 397, ist frische, kräftige Stimme, od. auch die in reicher Fülle sich ergießende, wonach Ap. Rh. ϑαλεροὶ μῦϑοι sagt, 4, 1072; vgl. ϑαλερώτερον πνεῦμα Aesch. Spt. 713, wo es "milder, linder Hauch" erklärt wird; ὑπνος, Eur. Bacch. 692, kräftig, gesund, od. erquickend.
-
7 λίπα
λίπα, bei Hom. in der Vrbdg ἀλείψασϑαι λίπ' ἐλαίῳ, Il. 10, 577. 14, 171. 18, 350 Od. 6, 227. 19, 505, u. χρῖσαι, χρίσασϑαι λίπ' ἐλαίῳ, 3, 466. 6, 96. 10, 364. 450, wie Hes. O. 525; nur Od. 6, 227 allein λίπ' ἄλειψεν, mit Olivenöl salben; Hdn. bei Eust. zu Od. 6, 215 erkl. es für einen, dat., τὸ λίπα, die Fettigkeit, Oel, λίπαϊ, λίπᾳ in λίπα verkürzt, u. nimmt ἔλαιον als adj. von ἐλάα, also Olivenöl, um es von thierischem Fett zu unterscheiden; man vgl. ἐλαίῳ χρίων λίπα τὰς χεῖρας, Hippocr. 657, u. τὼ μηρὼ τῷ ῥοδίνῳ ἀλειφέσϑω λίπα, 658, 3. Andere nehmen λίπα als adv., das sie zum Theil als Abkürzung aus λιπαρός betrachten, »fett«; einfacher ist es mit Seidler als adverbial gebrauchter accus. zu betrachten, wie man auch die Stelle des Hippocr. erkl. kann, vgl. ἔλαιον μὴ προςφέρειν μηδ' ἄλλο τι πῖον μηδὲ λίπα ἔχον, 656 eztr., wofür der Gebrauch der Späteren zu sprechen scheint, λίπα μετὰ τοῦ γυμνάζεσϑαι ἠλείψαντο, Thuc. 1, 6, vgl. 4, 68; Theophr.; Paus. 8, 19; Luc. Lexiph. 5; Dio Cass. sagt auch λίπα ἀσκεῖν, 53, 27.
-
8 ἐφ-εδράζω
ἐφ-εδράζω, darauf setzen, stützen, τί τινι, Sezt. Emp. Pyrrh. 2, 211; μηρῷ τὸν ἀγκῶνα Heliod. 1, 2; unterstützen, τὴν βάσιν τοῦ πρεσβύτου 7, 8.
-
9 ῥάπτω
ῥάπτω, 1) zusammennähen, zusammenflicken, sticken; βοείας, Il. 12, 296, einnähen, ἐν μηρῷ ποτ' ἐῤῥάφη Διός, Eur. Bacch. 243; ἐῤῥαμμένους ἔχουσι τοὺς πώγωνας, Ar. Eccl. 24; Plut. 513; u. med., ῥαψαμένη σκύτινον, Nubb. 530; – auch = durchnähen, ausnähen, sticken, Xen. Hipp. 12, 9; τὸ χεῖλος ἐῤῥάφϑαι, Dem. 54, 35, ῥαφῆναι, 41. – 2) übertr. anzetteln, anspinnen, listig, tückisch anlegen, Apoll. L. H. μεταφορικῶς μηχανᾶσϑαι καὶ κατασκευάζειν; so κακὰ ῥάπτειν τινί, Od. 3, 118. 16, 423 Il. 18, 367; φόνον, ϑάνατον, μόρον, Od. 16, 379. 421; φόνον ῥάψασα συγγάμῳ, Eur. Andr. 837; μόρον τινί, I. T. 681; ἐπί τινι, ἐπ' ἀνδράσι Ἕλλησι φόνον ἔῤῥαψαν, Her. 9, 17, der sprichwörtlich sagt τοῠτο τὸ ὑπόδημα ἔῤῥαψας μὲν σύ, ὑπεδήσατο δὲ Ἀρισταγόρης, d. i. du hast es angestiftet, Ar. hat es ins Werk gesetzt, 6, 1; einzeln bei Sp. noch so übertr. – Uebh. zusammenfügen, ἀοιδήν, Hes. frg. 34, 2. Davon ῥαψῳδός. – Nonn. hat den aor. ἔῤῥαφε, Lob. Phryn. 318.
-
10 θαλερός
θαλερός, blühend, grünend, übertr. von Menschen: in der Blüte des Alters stehend, frisch und kräftig; γάμος, Hochzeit in voller Jugendblüte. Auch von einzelnen Gliedern des Körpers, μηρώ, kräftige Lenden; χαίτη, volles, üppiges Haar; ἔμπνουν, Lebenswärme. Üppig hervorquellend, reichlich; ϑαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή, frische, kräftige Stimme, od. auch die in reicher Fülle sich ergießende; ϑαλερώτερον πνεῦμα, milder, linder Hauch; ὑπνος, kräftig, gesund, od. erquickend -
11 πλήσσω
πλήσσω, schlagen, hauen, stoßen, übh. treffen, bes. im Nahkampf, Ggstz von βάλλω; mit dem accus. der Person oder des getroffenen Teiles; πέπληγον δὲ χορὸν ποσίν, von dem Aufschlagen, Stampfen der Füße im Tanze; κονίσαλον ἐς οὐρανὸν ἐπέπληγον πόδες ἵππων, den Staub schlugen, trieben die Füße der Rosse gen Himmel; ἵππους ἐς πόλεμον πεπληγέμεν, die Rosse in die Schlacht treiben; πλήξασϑαι μηρώ, sich die Hüften schlagen; πέπληγμαι καιρίαν πληγήν, ich bin von einem tödlichen Schlage getroffen; χαρακτὴρ πέπληκται τεκτόνων πρὸς ἀρσένων, ist hineingeschlagen, ausgeprägt; τῆς ἀνδροφϑόρου πληγέντ' ἐχίδνης ἀγρίῳ χαράγματι, getroffen, gebissen; πλήξασϑαι τὴν κεφαλήν, sich den Kopf schlagen, als Ausdruck der Trauer; pass. geschlagen, besiegt werden; vom Unglück betroffen werden u. übertr., bestochen werden
См. также в других словарях:
μηρῶ — μηρός thigh masc gen sg (doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
μηρῷ — μηρός thigh masc dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
μηρώ — μηρός thigh masc nom/voc/acc dual … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
μηρῶι — μηρῷ , μηρός thigh masc dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
AMPLEXU — dimitti et recipi caros, moris Romani fuit, adeo ut iam mortuis idem praestiterint. Stat. Lacrimis Etrusci; l. 3. Sylv. 3. v. 17. tenet ecce seniles Leniter implicitos vultus, sanctamque parentis Canitiem spargit lacrimis, animaque supremum… … Hofmann J. Lexicon universale
BACCHUS — I. BACCHUS Iovis ex Semele filius. Orpheus in Hymnis. Κιςςοκόμην Διόνυσον ἐρίβρομον ἄρχομ᾿ ἀείδειν. Ζηνὸς καὶ Σεμέλης ἐρικυδέος ἀγλαὸνυἷον. Idem aliô Hymnô Iovis et proserpinae filium putavit. Ε῎υβουλ᾿ ἐυπολύβουλε Διὸς καὶ Περσεφονείας. Hunc Deum … Hofmann J. Lexicon universale
DIONYSIUS qui et Bacchus dicitur — vites et vini usum, atque ceterarum arborum fructus invenisse fertur. Vide Bacchus, Lenaeus, Liber, Lyaeus, etc. nomen quod attinet, Nonnus Panopolitan. a Νῦσος derivare videtur, quod est claudus, rationemque vocis istius reddit Bassaricôn l. 8.… … Hofmann J. Lexicon universale
ERAPHIOTES vel EIRAPHIOTES — ERAPHIOTES, vel EIRAPHIOTES Bacchus dictus est, ab inducenda contentione, quoniam vinum iram, atqueve certamen inducit. Ε῎ρις enim contentio est, φαίνειν ostendere significat. Ita Ε᾿τυμολογεῖ apud Dionys. Eustath. additqueve postea sic dici… … Hofmann J. Lexicon universale
IOS — ins. in mari Myrtoo. Plin. l. 4. c. 12. una Sporadum, Homeri sepulchro veneranda, et matris Homeri natalibus, dicta putatur ἀπὸ Ι᾿ώνων οἰκησάντων, ut et a Lydis Lydia, et Phoenice, a Phoenicibus. Quippe etiam his nominibus insignitur, apud Steph … Hofmann J. Lexicon universale
MEROS — mons Indiae, inter Indum et Cophem fluv. Nysa Plin. l. 6. c. 21. Sacer Troge, Tricoryphus Polyaeno, l. 1. c. 1. in cius radice Dionysius, in Indiam proficiscens, Nysam urbem condidit: Q. Curtius l. 8. c. 10. ubi de Nysa, et incolis eius: A.… … Hofmann J. Lexicon universale
METAGENES Comicus — ut videtur, Poeta, quem laudat auctor Scholiorum in Aristophanis Aves εν αὔραις. p. 582. D. Iterum p. 602. F. εν Ο῾μήρῳ … Hofmann J. Lexicon universale